Vier weken na dato: de blaren zijn geheeld, de ruggen hersteld en de hoofden staan weer rechtop: Ringvaart Regatta 2024 is overleefd. En hoe!
Veel ploegen varen de Ringvaart Regatta als tocht waarbij er genoten wordt van de route en het volbrengen van de afstand het doel is. Onderweg ga je op in de studentikoze gezelligheid (van totaal 175 ploegen!) en van muziek en geleuter uit elke boot. Na afloop is er een mooi feest en geniet je van de lol die je tijdens de tocht met elkaar hebt gehad.  Vooral het binnenkomen in Delft, waarbij de laatste 500m als sprint wordt gevaren, is fantastisch. Je hoort het feestterrein in de verte al en je trapt nog even alles er uit wat je in je hebt. En dan na de finish: een welverdiend biertje.

Zo hadden wij het ook bedacht toen we (Miranda en Alexander) ons inschreven voor de Ringaart in de dubbeltwee (2x). Dat we beiden vrij fanatiek zijn aangelegd werd voor het gemak genegeerd. Dat kon vrij makkelijk, want de Ringvaart is behalve veel roeien ook veel regelarij. De boot moet in goede shape (dank Bootsman Michiel voor je hulp) en stormklaar worden gemaakt en ook de route (met bruggen) en de logistiek vragen aandacht. Er werd zelfs vergaderd met de “wallers” Joukje en Marieke. Daar kwam wel de gewetensvraag op tafel: “wat vind je ervan als na afloop blijkt dat je op 10 minuten hebt verloren”. Daar werd een nachtje over geslapen.

Op 29 mei mochten we dan eindelijk los. We startten praktisch als allerlaatste en onze belangrijkste tegenstander in het Mix 2x veld (met aan boord een Atlantisch oceaan roeister met recordtijd achter haar naam) lag vlak voor ons. Al na een paar kilometer roeien concludeerden wij (en zij waarschijnlijk ook) dat we vandaag niets cadeau gingen krijgen. En ook niet van de wind. 4bft op het open water van De Kaag was geen pretje, dat vroeg tegelijkertijd om technisch roeien, omkijken naar onzichtbare boeien en sturen. Terwijl het water aan alle kanten in je boot en over je heen klotst. Hoe blij waren we Joukje en Marieke na de Kaag te zien, nu konden we echt gaan roeien.

Of was het toch racen? Jep. Ten volle aangewakkerd door die andere Mix ploeg. Het studentikoze tochtje was toch verworden tot hard doorgaan, veel boten inhalen en met behulp van info van de thuis-Kaatjes de tegenstander in de gaten houden. Onze steady state bootsnelheid op tempo 25/26 was gelukkig iets hoger, de andere ploeg won veel tijd door nauwelijks stil te liggen.

Het voordeel van met z’n tweeën roeien kwam naar boven: low’s (en high’s) heb je meestal niet tegelijkertijd. Miranda werd al bij 35 km wat stiller op boeg (te veel kruit verschoten op de Kaag), terwijl Alexander nog dacht dat dit “zijn dag” wel moest zijn. Toen op boeg het herstel was ingetreden (gek, je kunt er dan opeens weer zijn) werd de slag wat kort van stof bij kilometer 60.

De Kaag terug (vanaf km 65) deden we met meer beleid dan de heenweg. Lager tempo varen, energie sparen en kop erbij houden. Gelukkig konden we navigeren op twee achten die naast ons voeren en hebben we weinig extra meters hoeven maken. En.. pas daar was de schifting gemaakt en hadden wij onze Bredase Mix tegenstander op achterstand gezet.

Dat gaf ons even vleugels, maar toch kwam na Leiden het stuk dat we nooit meer vergeten: naar de sluis van Leidschendam. Rustig water, maar energie op. Een gelijktijdige low, hoe fijn. Het stuk van zo’n 10 kilometer werd alsmaar verder in stukjes gehakt: drie baantjes in de Haven, een Bosbaan heen en weer, 500 meters. Het hoofd leek bijna niet stuurbaar op die afleiding. Wat resteerde was haal voor haal naar Leidschendam. Want een haal kan altijd nog.

De sluis van Leidschendam ligt op 88km.  De tijd wordt daar stilgezet en de boot wordt voor je over de sluis getild. Dat is heerlijk want geloof ons: die boot krijg je zelf niet meer het water uit. Dan heb je 40 minuten om -in ons geval- te revitaliseren.

Wij rolden uit de boot en zaten als twee dooie vogeltjes op een bankje. Onze tegenstander zag er nog redelijk fris uit, maar feliciteerde ons in het voorbijgaan met de overwinning. Een gek moment: hoorden we dat echt? Zoals zij ons daar aantroffen, dan zou je toch denken dat wij nog te verslaan zijn?

Waller Joukje was streng en zag toe op genoeg eten en rust. De laatste 12 kilometer naar de stal met (waarschijnlijk) de overwinning op zak en het voor Alexander bekende water van Laga gaf weer voldoende bootsnelheid. De eindsprint werd een zeer magere versnelling en wat was die finishtoeter een verlossing! Heerlijk!

De Delftse studenten hebben vijf dagen de tijd genomen om de eindklassering door te rekenen: wij hebben ons veld gewonnen (Mix2x) en zijn 5^e overall geworden van 175 boten. Eerste vrouw over de finish. 9 uur en 2 minuten geroeid. Een einduitslag waar wij wel even stil van werden, niet verwacht.

Conclusie: Epic shit. Een geweldige ervaring en een aanrader voor jullie allen. Het kan in alle varianten 😉. Tips nodig hoe de tocht voor te bereiden? Let us know!

Met veel dank voor alle Jason support en speciaal voor onze twee toppers aan de kant. Zonder jullie strengheid, liefde, sturen vanaf de kant en motiverende woorden hadden we het niet gered!

Miranda van Dam-Martens & Alexander de Vries

*een roeitocht van 100 km met vertrek uit Leiden, over de Kaag, over de Ringvaart via Haarlem (en de Kaag) weer terug naar Leiden en dan door naar de finish in Delft.

Zie hieronder het Youtubefilmpje van de Ringvaart (met flarden Jason in beeld op 1'30 en 2'08 en interview met grootste knor op 2.25).
Nog meer zien? Bekijk het filmpje dat de wallers gemaakt hebben!