Onze eerste wedstrijd

De voorbereiding
Tijdens de koffie na een training in de 8 kwam het bij een paar van ons wel eens ter sprake dat een wedstrijd een leuk idee leek. En die ene dag pakte we opeens door. Een stuur/coach hadden we snel gevonden in Joyce. Er werd een datum genoemd voor een wedstrijd (Zwolsche Vecht Regatta) een paar maanden verderop en in alle haast werden er wedstrijdpakjes besteld, want toevallig zou de dag erna de webshop sluiten! Er werden ook nog dezefde caps besteld en na het lezen van het wedstrijdregelement zelfs dezefde sokken :)

Er werd getraind op een vaste dag en soms in verschillende samenstellingen nog tussendoor. Er werd ook gemopperd, want de één stond er een stuk fanatieker in dan de ander en niet iedereen kon altijd op hetzelfde moment. Maar hoe dichterbij de wedstrijd kwam, hoe meer we elkaar vonden.

Op weg naar de wedstrijd
De dag van de wedstrijd was iedereen zenuwachtig op zn eigen manier. Nr 1 zag wat bleek, nr 2 was wat stil, nr 3 had de dag ervoor een gekneusde rib opgelopen en nr 4 had last van de darmen en moest steeds naar de wc rennen (ik dus). Maar de stemming was goed! We hadden veel zin in onze eerste wedstrijd!

Er werd vroeg in de ochtend afgesproken bij Jason. We gingen op weg met Herman, die de botenwagen reed en Hans en Babette, deel van ons team, die mee kwamen om te supporten. Aangekomen bij de ZVR bleek dat ze bezig waren met werkzaamheden aan de dijk en we een stuk met de boot zouden moeten lopen, want je kon niet parkeren bij het clubhuis. Maar ook dat veranderde niks aan de goede stemming.

De boot werd enthousiast opgeriggerd. Ieder deed z'n ding zonder dat daar afspraken over waren gemaakt en voor we het wisten waren we er klaar voor en tilden we de boot naar en in het water. Er stond die dag helaas een behoorlijk pittig windje met windvlagen van 5. Er stond zelfs schuim op de golfjes, maar het was droog en af en toe piepte de zon erdoor. Nu eerst die 8km oproeien.

Oproeien
Onderweg werd er geoefend met startjes en besloten we toch te starten met spoelhaal, hoogspoelen, met kracht en opbouwen in 7. Ook werd er genoten van het mooie landschap langs de Vecht en werden er boeien gezocht om op de terugweg ongeveer te weten hoe ver we nog moesten.

Bij de start aangekomen moesten we op volgorde van starten gaan liggen. Wij zouden de laatste zijn dus we konden gelukkig door niemand worden ingehaald. Dat is toch altijd een beetje demotiverend, ook al hoeft dat niks te betekenen, omdat iemand in een heel andere categorie kan zitten.

De race
Tijdens de start hadden we toch een beetje last van de zenuwen (of was het de wind) en schoot bij iemand een riem uit de hand waar meteen in paniek naar werd gegraaid (wat op de lachspieren van Joyce werkten) en gelukkig snel weer teruggevonden. De rest van de ploeg had daar geen last van. Ook bij een ander ging een riem er een seconde vandoor (dat was toch echt de wind), maar ook dat merkte niemand.
Er werd geconcentreerd en geluisterd naar de aanwijzingen van Joyce. Schouders ontspannen, roeien met de benen, pak-duuuuw. Er werd aangegeven hoe ver we waren en we haalden pardoes een 2X in!
De wind was echt behoorlijk pittig en de handen klemden de riemen goed vast anders gingen ze er vandoor. Bij de laatste 1000m ging het tempo iets omhoog en toen de finish in zicht was mochten we ‘los’. En toen waren we binnen… De race zat erop.

Blik!
Er werd gepuft en wat gepraat. We konden weer wat meer ontspannen en roeiden de laatste kilometers naar de club terug. Daar aangekomen de boot meteen weer uit het water, afriggeren en de wagen op. Toen we terugkwamen bij de club was de prijsuitreiking al bezig en opeens hoorde we daar onze naam! Super leuk!
Nu waren we ook de enige in onze categorie haha, maar toch. Tijdens de uitreiking werd ons verteld dat we een mooie tijd hadden geroeid. Wat precies dat wisten we nog niet. Maar een race afsluiten met een medaille is natuurlijk de kers op de taart. De medailles moesten dan ook om de nek en in het zicht, want zo werd er gezegd; er is maar 1 dag dat we hem dragen, dus draag hem.

Moe maar voldaan gingen we daarna richting Arnhem terug. Ik heb nog nooit zo snel een boot naar binnen gebracht zien worden. We renden bijna over de loopplank. Er werd stil, maar razendsnel weer opgeriggerd en daarna wilde iedereen eigenlijk wel naar huis, want moe van alle indrukken.

The day after
De volgende dag zagen we de uitslagen van de boten in onze categorie in het andere blok en bleken we een minuut sneller te zijn dan de snelste van dat blok! Dat maakte toch wel dat we het gevoel hadden dat we deze medaille echt hadden verdiend. Wat een mooie afsluiter. Dit smaakt naar meer.

Herman, bedankt voor het rijden van de botenwagen. Joyce bedankt voor alle hulp, het coachen, het sturen en je geduld met deze ploeg. En team HTTM(F) bedankt voor deze ervaring!

(HTTM-F bestaat uit Hans, Thijs, Tascha, Mariël en Frank. Joyce is stuur en coach, en Babette is reservestuur)